ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΟΣ / ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΤΗ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟ ΣΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΓΛΥΦΑΔΑΣ -ARTINA

ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ. Κυρίες και κύριοι Καλησπέρα σας. Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε σ’αυτόν το φιλόξενο χώρο του πολιτισμού και απ’ τα βάθη της καρδιάς μου θέλω να ευχαριστήσω τους οικοδεσπότες ΜΙΧΑΗΛ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΑΓΓΕΛΑΚΗ για την πρόσκληση να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση τιμής του ζωγράφου, περφόρμερ, θεωρητικού τέχνης και ποιητή ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ. Ο Κώστας Ευαγγελάτος είναι μια πολυδιάστατη προσωπικότητα και κατ΄επέκταση ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης. Εδώ σήμερα θα δούμε τον ποιητή Ευαγγελάτο και θα μιλήσουμε για την νέα ποιητική του συλλογή. Ο ποιητής ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ Βουτάει τα χέρια βαθιά στην ψυχή του και τα κρατάει εκεί μέχρι να χρωματιστούν καλά απ αυτή. Έπειτα τα βγάζει, κι έτσι χρωματισμένα όπως είναι, τα πιέζει με δύναμη και οργή σε μια λευκή και ανυποψίαστη κόλλα. Το αποτέλεσμα αυτής της ιεροτελεστίας λέγεται ποίηση. Για να το καταφέρεις αυτό θα πρέπει να πάσχεις από αυτή την ανίατη νόσο. Αν δεν πάσχεις απ’ αυτή, δεν μπορείς να κάνεις ποίηση... Μάταιο... Ο ποιητής γνωρίζει πως ζώντας συνειδητά τον εντατικότερο πόνο, ξέρει ποια ευτυχία και ποια ανακούφιση μπορεί να αισθανθεί. Ξέρει πως και τη βαθύτερή μας μελαγχολία την υψώνουμε πάντοτε και την εζούμε στο χρυσό φως της μικρής μας χαράς. Ξέρει πως κάθε μας επιθυμία και κάθε μας πόθος δεν μπορεί να είναι «νύχτα» ποτέ και πως ουδέποτε πρέπει να νιώσουμε τους εαυτούς μας μηδενισμένους!!! Σκληροί , φορές οι στοίχοι του Κώστα μα η τέχνη απαλά τους μαλακώνει. Μια άλλη εκδοχή ποιητικής γραφής. Έχω την εντύπωση ότι η «ποίηση του Κώστα Ευαγγελάτου» δείχνει καθαρά ότι μπορείς να κινείσαι ποιητικά σε χώρους διαφορετικούς: Έγραψε γι΄αυτόν ο υπ. Διδάκτωρ του Ιονίου Πανεπιστημίου ΗΛΙΑΣ ΤΟΥΜΑΣΑΤΟΣ: «…Στο γύρισμα του 20ου αιώνα, ο Ευαγγελάτος μοιάζει με τον άνθρωπο που έχει χαρτογραφήσει τον πλανήτη γη (ή έτσι νομίζει) σπιθαμή προς σπιθαμή και τώρα αρχίζει να κοιτά ψηλά: κάπου έξω απ΄ τον εαυτό του και τους δορυφόρους του. Η ποιητική του φωνή μοιάζει να θέλει να γίνεται πιο δυνατή –να αντηχήσει εκεί μακριά στον έξω κόσμο και να ξαναγυρίσει σαν αντίλαλος μέσα του, να καταδυθεί στα βάθη των θαλασσών που κρύβει η διαμορφωμένη καλλιτεχνική του περσόνα, και λουσμένη απ’ αυτά τα βάθη- από τη μνήμη , τα βιώματα,τις σταγόνες του εξωτερικού κόσμου που πέφτουν σαν ποιήματα πάνω στο πρόσωπό του. Το ερωτικό στοιχείο είναι συχνά παρόν –συχνά αντικαθίσταται από τη μοναξιά, μα τώρα υπάρχει κι εκείνος ο κόσμος εκεί έξω.-------------------------------------------- Μέρα σινιάλο ταραχής/ Πορεία απελπισμένων./ Βουβή ημέρα θηλασμού/ Στα μπράτσα των ανέργων./ Ακούω ακόμα τις κραυγές/ Τους κρότους τις σειρήνες/ Πέτρες και βόμβες φονικές./ Σπονδή ευλαβική/ Σε ηρωικούς πεσόντες./ (από τη Ροπή της μνήμης 1999).- Έχει ύφος η γραφή του ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ. Έχει θεματικές πρωτοτυπίες και κάθε ποίημα σχεδόν μια ευρηματική κατάληξη. Ο ρεαλισμός του προκαλεί τον καθωσπρεπισμό μας. «Ευφρόσυνο φως έχει διεισδύσει χρόνια τώρα στην καλή διάθεση του «Μεταξένιου ποιητή» Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. «Εγκάρσια πτήση», ονόμασε ο Κώστας Ευαγγελάτος, τη τελευταία του ποιητική συλλογή, που κυκλοφόρησε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΠΟΠΕΙΡΑ, το 2011. Η Εγκάρσια πτήση είναι μιά ρυθμική σύνοψη της ωριμότητας του ποιητή και συγκινεί ιδιαίτερα με την χαρακτηριστική "εικαστική" εκφραστική γραφή του.Οργώνει ο ποιητής σε «σκοτεινά» χωράφια σπέρνοντας όνειρα αργά-αργά και να που γρηγορα-γρήγορα δόρατα φυτρώνουν! Έχει αναδυθεί στο μέλλον , πάνω σε φλεγόμενα νερά ως να λάμψουν οι λειμώνες της αγάπης.Ακόμα και η αγάπη φίλοι μου στο λόγο του ερμηνεύεται με εικαστικούς όρους.------------------------------------------------------------------------- * Νύχτα φυτεύεις όνειρα./ Πρωί βλασταίνουν δόρατα./ Κόκκινος αναδύεσαι στο μέλλον./ * Παλιοί νεκροί σου γνέφουν/ και σ’ αγκαλιάζουν στοργικά./ Δεν θέλεις να ξυπνήσεις./ * Όραση αχτίνα της αλήθειας/ υφαίνει βάτα σε φλεγόμενα νερά/ ανάβει πίδακες σε υψίπεδα χιονιού/ σκάβει στις τέφρες της ψυχής σου/ φωτίζει τους λειμώνες της αγάπης./ * Όλα πενθούν/ στον κήπο της Αγάπης./ Φέτος δεν ήρθαν τα πουλιά.- Το ποίημα «εγκάρσια πτήση» έχει φωνή και μας μιλά. Θαρρώ με τη φωνή του πάθους, της τρυφερότητας και μιας ειλικρίνειας που ξεγυμνώνει. Ένα ποίημα πλημυρισμένο από έναν καινούριο πονεμένο ερωτισμό.--------------------------------------------------------- ΕΓΚΑΡΣΙΑ ΠΤΗΣΗ.- II. Γράφει με φως./ Φωτογραφίζει ταξίδια ψυχής./ Ο Ζωγράφος/ ανάβει/ με το αίμα του το σύμπαν./ Ζωγραφίζει/ την αυτόματη ροή/ των αισθημάτων./ Σκιαγραφεί/ τις νοητές ευθείες των σωμάτων./ Χαράζει/ την αέναη ανάπλαση της ύλης./ Τρέχει/ στο χάσμα/ που η γλώσσα τιθασεύει/ μ’ αρχέγονη/ σφοδρότητα και πάθος/ το άφατο/ και σκοτεινό της γνώσης. ΙΙΙ. Τρέχεις κι Εσύ τραγουδώντας… Των απολίδων είμαι θυρεός/ κι ο τραγικός της νύχτας σκύλος./ Της μέρας είμ’ ο ίσκιος ο χλωμός/ και της αρχαίας γυμνότητας ο φίλος./ Μόνος στο ύψος του βουνού/ πόνου ωδές με συνειρμούς συνθέτω/ κι αν το κορμί μου άναρχα αποθέτω./ Υπάρχει πάντα η ελπίδα του Θεού./ Εγώ που ψάχνω για δροσιά/ στις μυστικές κοιλότητες των βράχων/ και στα αποτυπώματα ευάλωτων πελμάτων/ ανθρώπων που εγκάρσια βυθίζονται στη γη./ VI. Εγκάρσια πτήση/ στο απύθμενο του «είναι»/ φορτίζει κύτταρα/ του σύμπαντος της γνώσης/ με καλπασμό αγάπης κυβικής./ Βλέπεις κι Εσύ κατανοώντας…/ Ο κόσμος που ταξίδεψες Υπάρχει./ Κάθε ψυχή που ταξιδεύει Ζει./.- Κυρίες και κύριοι ο ποιητής ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ συνεχίζει να ταξιδεύει συνεχίζει να ονειρεύεται, συνεχίζει να δημιουργεί και θα συνεχίσει να Ζει γιατί ο αδυσώπητος, θηριώδης χρόνος δεν συναντήθηκε ακόμα μαζί του και δεν νομίζω ότι αυτό μπορεί να γίνει στο μέλλον. Τελειώνοντας αυτό το μικρό ταξίδι στο ποιητικό σύμπαν του ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ θέλω να του αφιερώσω το παρακάτω: Θα φέγγεις στους αιώνες των αιώνων/ αν είναι αληθινό, ποιητή το φως σου./ Και δάφνη αν δεν κοσμεί το μέτωπό σου/ και τη δόξα αν δεν γνώρισες των θρόνων./ Σου πρέπει ο φωτοστέφανος αγώνων/ «ανήσυχη ψυχή», που στον εαυτό σου/ έπαθλο τάζεις μονάχα το: υψώσου/ πιο πάνω απ’ τα μέτρα των κανόνων/ των ανθρωπίσκων! Κι αν μερικές φορές της μοχθηρίας/ σε πληγώνουν φαρμακωμένα βέλη/ θάρθει κι ένα αύριο – τώρα ας μη σε μέλλει./ Το Φοίβο σκληρά αν πλέρωσε ο Μαρσύας/ Κώστα αλλάξανε οι καιροί κι’ αντίς η οργή σου,/ η απλή συντρίβει περιφρόνησή σου !---.- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ.-