ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥΛΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ Σ’ ΕΝΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΖΩΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟ, ΠΟΥ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΕΓΚΑΡΣΙΑ ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΠΑΛΑΜΙΑΙΑΣ ΧΟΥΦΤΑΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ. ΑΚOΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΟΥΤΟΠΙΚΩΝ ΤΟΥ ΡΑΒΔΩΣΕΩΝ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ.-

‘Ολα τα έργα σου σφύζουν από μοναδικότητα. Ακόμα και οι ίδιοι σου οι πίνακες ζηλεύουν ο ένας του άλλου την περίσσια ομορφιά, που τους χάρισε το ξεχωριστό σου ταλέντο, από τον ιστό του που υφαίνει όλο και περισσότερο. Πόσο μάλλον τα δικά μας μάτια που πνιγμένα γεμίζουν από τα χιλιάδες κυμάτινα και εναλλασσόμενα χρώματα από το βάθος που φέγγει των αμέτρητων ωκεανών σου. Μα και από τις αχνοσκιές των κινήσεων που εκδηλώνει απόκρυφα , η έκφραση της μελαγχολίας των μοναχικών σου μορφών, όπως σύρει ο ρυθμός των βημάτων που γλιστρούν οι κορυφές των δακτύλων σου , πάνω στην ξύλινη στέκα του μαγικού πινέλου, εξαφανίζοντας ακόμα και την παραμικρή ατέλεια. Τα χαμένα παραπατήματα τους σκορπούν πάνω στην λαμπυρίζουσα του όψη, γκρεμίζοντας όλους εκείνους τους ψηλούς τετράγωνους τοίχους, όπου η κρύα μουντάδα τους τσαλακώνει, σαν κουλουριασμένο κουβάρι που ξεγλιστρά η άκρη του, κυνηγώντας την για να πιάσεις την αρχή της υπάρξεως, που έγνεθε ο κυκλώνας πάνω του βιαστικά, από την χαοτική σου φαντασία πάνω από το πανοραμικό πλεκτό τις φύσης. Η σταχτιά μακριά λεπτοκαμωμένη του κόμη αναμορφώνεται από τα θαυμαστά και χρωματιστά σταλάγματα του, όπως βουτά να ξεπλύνει η γοργονίσια κόρη το υπερήφανο της κέλυφος, κάτω από την φωτεινή ουρανώδη λεία επιδερμίδα, επιδείχνοντας το ριγωτό στεγνό της στήσιμο, σαν τα ξερά και αναστατωμένα της κρόσσια, από την πυκνή της φούντα που επιζητούν με λαχτάρα να ξεδιψάσουν, περιπλανούμενα πάνω στην στερημένη και άγονη γη. Μα η εύθραυστη αγνή καρδιά του καμβά, χτυπά στους ήχους που αφήνουν οι στάμπες από τα φευγαλέα σκαμπανεβάσματα των πινελιών, που αντιγράφουν την συγκίνηση της καλλιτεχνίας,καθώς το αεροκρεμάμενο καβαλέτο παλεύει να ορθοποδήσει προσπαθώντας να προφτάσει της μοίρας σου τα καμώματα. Που έχει ήδη αρχίσει να πετυχαίνει τα δικά της κατορθώματα και η ανάλαφρη τσαχπινιά του ανέμου τραβά κουπί, για να αράξει πάνω στην στοιβαγμένη οροσειρά των Γραμμάτων, που δημιουργούν την κάθε σου εικόνα αναφωνίζοντας την δική τους τελείωση. Αφήνοντας έτσι τα δικά σου υποτυπώδη στίγματα στον κόσμο των αισθήσεων, των συναισθημάτων και της αστείρευτης έμπνευσης. Ακόμα και με την παρέλευση της πείνας που φανερώνει ο χρόνος, αυτά θα κατατρώγονται μόνο από τα λόγια, που θα αφήνουν την ψυχή μας να καταγράψει πάνω τους ένα μικρό κομμάτι του δικού μας εαυτού, πετώντας μακριά μέσα στους ζωγραφένιους σου ορίζοντες, που μας ξεκλείδωσαν τα παράξενα σου μονοπάτια. Κάνοντας έτσι το βάθρο της τέχνης να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα, ελευθερωμένοι από τον πήχη των ονείρων να μας κυριεύει, αναζητώντας περισσότερα, σε έναν κόσμο που ανθίζει η χρωματολουσία , αρωματίζοντας τις πνοές που ξεφυσά ορμητικά ο αγέρας, αναπνέοντας τα μυρωμένα του χνώτα. Αποκτώντας έτσι την υπερδύναμη της ψυχής να συνεχίζουμε, για μια μελλοντική ζωή που θα ασφυκτιά, από την καρποφορία της αισιοδοξίας._ ΜΕ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥΛΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012