ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ / Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ VILLA ΡΟΔΟΠΗ / ΑΡΓΟΣΤΟΛΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ
ΜΙΚΡΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΡΥΤΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟ, ΠΕΡΦΟΡΜΕΡ, ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ, ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟ.-
Σήμερα, σε πόλεις του Εξωτερικού λειτουργούν τα λεγόμενα Performance Center, είτε οργανωμένα σε ειδικούς χώρους, είτε αυτοσχέδια, όπως θα'λεγα ότι είναι το προαύλιο του Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι. Στην Αθήνα δεν ευδοκίμησε κάτι ανάλογο. Η κοινωνικοπολιτική δομή της χώρας μας μέχρι και το 1990 δεν επιδεχόταν εξτρεμισμούς, ούτε είχε ανάγκη από πολλές καλλιτεχνικές αναζητήσεις...
Στην Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του 1960-1970 κάποιοι νεοέλληνες καλλιτέχνες δίνουν την προσωπική τους άποψη, σχετικά με την performance, το happening, το Ζωντανό Εικαστικό Έργο (ταμπλό βιβάν) και την τέχνη στο περιβάλλον.
Όλες αυτές οι Παραστάσεις που έγιναν στον τόπο μας, δεν πήραν ποτέ τον χαρακτήρα κινήματος, αλλά εμφανίστηκαν μεμονωμένα και αντιμετώπισαν αρκετές φορές τον εμπαιγμό μερίδας του τύπου και του απληροφόρητου κοινού.
Στην περίοδο λοιπόν της δεκαετίας του 1980 οι περιπτώσεις performance στην Ελλάδα, σε αντίθεση με τα κέντρα κουλτούρας του εξωτερικού,ήταν ελάχιστες. Παράλληλα, πολλοί καλλιτέχνες στράφηκαν στη διαμόρφωση «περιβαλλόντων». Τα ζωντανά έργα και γενικά οι εικαστικές παραστάσεις ήταν ξένα, στην φτωχή, σε σχέση με άλλους τόπους, εικαστική παράδοση της σύγχρονης Ελλάδας και οι αφορμές δημιουργίας τέτοιων συμβάντων καθώς και οι πιθανότητες αποδοχής ήταν μηδαμινές. Η αναζωπύρωση του φαινομένου έγινε στη δεκαετία του 1990. Μέχρι σήμερα έχουν συμβεί πολλές, ποικίλες, αμφιλεγόμενες και αδιάφορες αρκετές φορές performance, σε συνδυασμό με video-art, που έχουν στην πλειοψηφία τους «μιμητικό» χαρακτήρα και τεχνικές αδυναμίες σε σχέση με τις επιτεύξεις των πρωτοπόρων του είδους.
Η δική μου περίπτωση στον χώρο των performance-ζωντανών έργων στο χώρο από τις νεανικές απόπειρες του 1978 μέχρι σήμερα,με το έντονο ενδιαφέρον που προξένησαν και εδώ αλλά και στη Νέα Υόρκη το 1984-85, ώθησαν πολλούς καλλιτέχνες και φιλότεχνους προς το «νέο» είδος.
Βέβαια, το θεωρητικό υπόβαθρο βασίζεται σε ταυτόσημες απόψεις με αυτές των πρωτοπόρων ξένων, αλλά τα δικά μου έργα έχουν έντονο και ενίοτε ακραίο νεορομαντικό χαρακτήρα, χωρίς όμως να αποφεύγω τη δύναμη της ρεαλιστικής-ποιητικής αναπαραγωγής τους. Η προσπάθειά μου τείνει στο να προξενήσει το έργο μου, αισθητική συγκίνηση, με λιτά εκφραστικά μέσα. Πιστεύω ότι οι μεγαλοστομίες και τα «εφφέ» μας έχουν κουράσει, από οποιονδήποτε τομέα της τέχνης και αν προέρχονται.
Καταφύγιο και εκθεσιακός χώρος των ντοκουμέντων από τις performance μου στην Ελλάδα και το εξωτερικό–φωτογραφίες, video, video-art, ψηφιακές εικόνες, θεωρητικά κείμενα, αντικείμενα που χρησιμοποίησα, προσκλήσεις και εκδόσεις – όλων των πολλαπλών μου δράσεων έγινε από το 2001 η VILLA «ΡΟΔΟΠΗ».
Η αξιοποίηση του επάνω ορόφου και τμήματος του ισογείου του πατρικού μου σπιτιού στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς σε καλλιτεχνικό εικαστικό κέντρο και αρχείο ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2000. Η μεγάλη επιτυχία των πρώτων εκδηλώσεων τέχνης και λόγου με οδήγησε στην απόφαση να συνεχίσω τις δραστηριότητες.
Η VILLA «ΡΟΔΟΠΗ» με εκθεσιακό χώρο, διαμορφωμένο και κατάφυτο κήπο είναι ταυτόχρονα το καλλιτεχνικό μου εργαστήριο για τους θερινούς μήνες, τόπος συνάντησης και επικοινωνίας με Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Επισημαίνω ότι τα «μυθικά περιδέραια», συνθέσεις με πέτρες και βότσαλα από τις παραλίες του νησιού που χρησιμοποιήθηκαν σε performance, όπως και οι πρώτες επιζωγραφισμένες με παστόζο λάδι εννοιολογικές γεωμετρικές κατασκευές, «επικίνδυνες φόρμες» καθώς και οι "Αλίκτυπες μορφές", αλλά και οι μεγάλες έγχρωμες συνθέσεις σε πανί, που εκτέθηκαν στο Παρίσι το 2008 και το 2012, δημιουργήθηκαν στη VILLA «ΡΟΔΟΠΗ».
Ήδη στους διαμορφωμένους χώρους υπάρχει το αρχείο του ART STUDIO "EST"
(1990-2011), το αρχείο της Γκαλερί DADA από το 1986 μέχρι το 1993 και το αρχείο των εκθέσεων και των performance μου από το 1978 μέχρι σήμερα.
Κύριο εκθεσιακό υλικό της Σύγχρονης Πινακοθήκης αποτελεί η συλλογή μου με έργα σύγχρονης τέχνης (ζωγραφικά, χαρακτικά, κολάζ, φωτογραφίες, γλυπτά, κατασκευές, μικρογλυπτά) από συνεργάτες και φίλους καλλιτέχνες, εδώ και στο εξωτερικό καθώς και αντιπροσωπευτικά έργα της εικαστικής πορείας μου.(η δημοσίευση των έργων της συλλογής έχει αρχίσει και παρουσιάζεται στο νέο blog: www.rodopicollection.blogspot.com ). Επίσης η καθιέρωση της ετήσιας καλλιτεχνικής δεξίωσης στον κήπο την βραδιά της Αυγουστιάτικης πανσέληνου με την παρουσίαση μουσικών, θεατρικών και λογοτεχνικών συμβάντων έδωσε μεγαλύτερη εμβέλεια και απήχηση στο εγχείρημά μου. Ήδη στην λίθινη ΜΩΒ σκηνή του «Κήπου του Χαρίλαου» και στις αίθουσες της Villa ΡΟΔΟΠΗ, έχουν δώσει εξαιρετικές ερμηνείες καταξιωμένοι αλλά και νέοι καλλιτέχνες: Βέρα Ζαβιτσιάνου, Θάλεια Προκοπίου, Ελένη Κούστα, Γεωργία Ζώη, Κανελίνα Μενούτη, Ηλίας Τουμασάτος [απαγγελία], Γιώργος Κακής, Καλλιόπη Λιοσάτου, Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος [θεατρική παράσταση], Αντώνης Ρεμούνδος, Γιώργος Τζαγκαράκης, Λίλυ Μήλιου, Κων/να Καλλιακούδη, Νίκος Γαρμπής-Nicofilimon, Ζωίτσα-Αλεξία Μαρτσέλου, Φοίβος Μποζάς [μουσική] κ.α. Επίσης έχουν διαβάσει λογοτεχνήματά τους οι: Δημ.Παπαδημητρόπουλος, Μάκης Αποστολάτος, Βίκυ Γεωργοπούλου, Θανάσης Χειμωνάς κ.α, ενώ έχουν κάνει κριτικές προσεγγίσεις οι: Philippe Jamet, Ευρώπη Μοσχονά – Μαραγκάκη, Ευάγγελος Ανδρέου, Ευρυδίκη Λειβαδά, Γεράσιμος Γαλανός, Ηλίας Τουμασάτος, Γιώργος Κακής, Εύα Μπεριάτου, Αλκηστις Κατσούνη, Στέλλα Λιάτου, Μαράη Γεωργούση κ.α. Επίσης για τις εκθέσεις στη VILLA «ΡΟΔΟΠΗ» έχουν δημοσιευτεί κριτικές από τον Χρύσανθο Χρήστου, ιστορικό της τέχνης, Ακαδημαϊκό, ομότιμο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον Δρ. Στέλιο Λυδάκη, Καθηγητή ιστορίας της τέχνης,την Σουζάννα Μπαουτίστα, Θεωρητικό της τέχνης, την Αννίτα Πατσουράκη,ιστορικό της τέχνης (έχει κάνει και την καταγραφή των έργων της συλλογής μέχρι το 2007),τον Νίκο Μοσχονά, ιστορικό και κριτικό τέχνης, τους Στέλλα Λιάτου, Λεόντιο Πετμεζά, Γιώργο Αγραπίδη,ιστορικούς τέχνης κ.α
Επισημαίνω ότι ο εμπλουτισμός του εικαστικού αρχείου και της μόνιμης συλλογής συνεχίζεται εντατικά. Ο κύριος στόχος μου για την λειτουργία και ανάδειξη ενός δραστήριου πυρήνα εικαστικής πληροφόρησης στη γενέθλια πόλη μου, αν και βασίζεται στην ιδιωτική μου πρωτοβουλία, έχει την υποστήριξη μεγάλης μερίδας των συμπολιτών μου.
Με την επιθυμία τους για επικοινωνία, τόσο με το έργο μου, όσο και με τα έργα πολλών άλλων σύγχρονων καλλιτεχνών που σηματοδοτούν τις αισθητικές τάσεις και αξίες ή απαξίες της εποχής μας συμβάλλουν στην ιδεολογική και «κεφαλονίτικη» εμμονή μου για ποιοτική συνέχεια και πολυσήμαντα αισθητικά δρώμενα.
ΚΩΣΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
Ιδρυτής του ART STUDIO "EST" (1990)
και της Σύγχρονης Πινακοθήκης VILLA «ΡΟΔΟΠΗ» (2000)
info/photos: www.gisi.gr/evangelatos
ΣΗΜΑΤΑ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ/ART SIGNALS
Εναγκαλισμός του κύκλου τεμνόμενος από τη φορά του βέλους.
Η πράξη της πρόσθεσης που τελικά ισούται με ένα καμβά-επιτομή
του μέσου της αφαίρεσης.
Ονόματα πλεγμένα σε ένα κυβικά χαραγμένο εκτυφλωτικό μαύρο.
Μορφές και σώματα εναγκαλισμένα σε τόξα σιωπής.
Μαινόμενα κύματα συνθλίβουν την ευθεία.
Η Τελεία γίνεται αρχή ονειρικής πορείας στο σύμπαν του καλλιτέχνη.
Αρχής γεννωμένης με την πρώτη πινελιά στις σπηλιές του Lascaux, κάπου στο 13.000-17.000b.c, η τελική πορεία έκφρασης στη Κεφαλονίτικη Villa Ροδόπη του 2011 μ.χ.
Κάπου ένα ερωτηματικό χαράζει το μυαλό ακονίζοντας την όραση για το επόμενο σήμα-ορόσημο: X. (X-Generation, πράξη του πολλαπλασιασμού ή το ζητούμενο μιας επίλυσης;)
Διαγραφή των γνωστών μορφών ή πολλαπλασιασμός της κλωνοποιημένης τέχνης που κρύα μας σερβίρεται μέσα στα υπερεκτιμημένα υπόγεια-γκαλερί, με του κοινού τα αποχαυνωμένα μάτια μπροστά στο ανοικτό αιδοίο της Τσιτσιολίνας του Jeff Koons;
Τίποτε από όλα αυτά.
Η τέχνη της γραφής επαναπροσδιορίζεται στα χέρια του καλλιτέχνη Κώστα Ευαγγελάτου απολαμβάνοντας επίτιμη θέση στη ράχη ενός ξεβρασμένου στην ακτή ξύλου παλιού ιστιοφόρου ή στον ταπεινό καμβά, που μετουσιώνεται στα χέρια αυτού του καλλιτέχνη, σε ένα έργο ακλόνητου πάθους για την ζωγραφική.
«Ceci n’est pas une pipe» έλεγε το 1929 ο Magritte. Ετσι και αυτά τα Σήματα δεν είναι σήματα οδικής κυκλοφορίας… αλλά μάθημα τέχνης για όλους αυτούς που ονειρεύονται μία θέση στον χώρο ενός μουσείου μοντέρνας τέχνης του επόμενου αιώνα._
Τζώρτζ Αγραπίδης. Ιστορικός Τέχνης – Επιμελητής εκθέσεων.
